Άγνοια, η μητέρα της ευτυχίας.................

Μου το έλεγαν και δεν το πίστευα....
Αν ξέρεις, έλεγα, ξέρεις και απο που να φυλαχτείς...Δεν είναι έτσι όμως. Χρειάστηκε να περάσει καιρός για να το καταλάβω και να αφήσω τα φαντάσματα - υπαρκτά και ανύπαρκτα - πίσω μου. Σήμερα μάτωσε για άλλη μια φορά η καρδιά μου και έμαθα....

Έμαθα να κρατάω μακρυά ό,τι σβήνει το χαμόγελο από τα χείλη μου, κάνοντας σκόνη τα πιο φωτινά μου όνειρα.....
Θέλω να ξανά μπω στην γυάλα που με είχανε παιδί....
Εκεί που έμαθα να ονειρέυομαι με τα μάτια ανοιχτά, να χτύζω παλάτια στην άμμο και να γεμίζω τον δικό μου ουρανό με αστέρια...
Σε ποιόν θα κοστίσει να γυρίσω εκεί..(;)...να γυρίσω και να μείνω για πάντα!!!! Έστω και μόνη...θέλω να ζω και να ονειρέυομαι!!! Ποιός έχει το δικαίωμα να μου το στερεί αυτο; Ποιός έχει το δικαίωμα να μου κόψει τα φτερά και να με πείσει πως ο κόσμος μου είναι ψεύτικος...Ποιός μπορεί να μου κλέψει την ευτυχία που κέντησα τόσα χρόνια μόνη; Σε ποιόν έδωσα αυτό το δικαίωμα;

Είμαι διαφορετική και θαρρείς να το πληρώνω...τι φταίω ομώς εγώ που "γεννήθηκα σε λάθος εποχή";
Fira

...όταν η νεράϊδα βλέπει την αστρόσκονη να σβήνει...

Σου έχει συμβεί ποτέ το μυαλό σου να αναλώνεται σε ανόητες και ανούσιες σκέψεις.....;
Να χάνεις το ηλιοβασίλεμα, γιατί το βλέμμα σου παρέμεινε καρφωμένο στο χώμα κοιτώντας απλωνώς...;
Να κάνεις τα προβλεπόμενα απλά και μόνο επειδή πρέπει..;
Έχεις σκεφτεί ποτέ τι χρειάζεσαι για να βγείς απ' αυτή την τρελλή τροχιά της ρουτίνας..;

Μου συμβαίνει συχνά......................................
Αφήνω τις σκέψεις και την καθημερινότητα να με επηρεάσουν....
Μια τέτοια μέρα ήταν και η χθεσινή.....Έτρεχα να προλάβω το λεωφορείο...να μπώ στην ώρα μου στην αίθουσα, να βάλω σε μια τάξη το ξενυχτισμένο μου μυαλό για να περάσω το μάθημα.......

Τίποτα δεν πήγε κατ' ευχήν και η ψυχολογία έπεσε.....
Η μέρα κύλησε αδιάφορα....ήρθε το βράδυ......με τη σκέψη πάλι να χάνεται από δω και από εκεί...
Μέχρι που...................
Ένιωσα για ακόμη μια φορά το μαγικό του ραβδάκι να με χτύπαει στο μέτωπο.....
Το γιατρικό;;;
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΕ ΒΑΡΚΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ....
Περάσαμε το Καπανδρίτι και η δίαθεση άλλαξε....
Φταίει ο αέρας της εξοχής;
Φταίει το χαμόγελο του;
Φταίνε η υπομονή και η διάθεση του να περνάμε πάντα καλά, χωρίς να χάνουμε ούτε λεπτό;
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.... Καθόμαστε αγκαλιά και απολαμβάνουμε μικρές ξεχωριστές στιγμές με εκωφαντικά γέλια και χαμόγελα να στολίζουν τα πρόσωπα μας...
Η δίαθεση άλλαξε και τα γκρίζα σύννεφα χάθηκαν...
Ευχαριστώ Peter Pan μου....
Σ' ευχαριστώ που μ΄έχεις μαθει δίχως φόβο να πετώ..... σαν ένα αδέσποτο, παράξενο, θλιμμένο αερικό......


Fira